his

adına kötü denilebilecek herhangi bir duyguyu yaşamaktan o kadar korkar hale gelmiştim ki sonunda, yeter ki bunları hissetmeyeyim, canım hiç yanmasın, içim hiç sıkılmasın diye, hiçbir şeyi hissetmemeyi göze almış, ruhumu hatta kalbimi kullanıma kapatmıştım. üzülmüyor, utanmıyor, ağlamıyor ve kırılmıyordum.

aynı zamanda
sevemiyor, gülemiyor ve arzulayamıyor ve mutlu olamıyordum.

içinde karanlığın bile olmadığı, bomboş, ifadesiz bir can ve o canın barınmak zorunda olduğu güçsüz bir bedenden ibarettim.