''Kafan güzelken,ruhun idare eder''
Sözlerin güzelken,düşüncelerin değersiz.
Gerçeklerin acı,yalanların acımasız.
Sesin güzel,şarkıların sıkıcı.
Uykun güzel,rüyaların kabus.
Yüzünüz güzelse,kalbiniz çirkin.
Kollarınız güzelse,sarılmalarınız çok uzak.
Gözleriniz güzelse, bakışlarınız anlamsız.
Cesursunuz ve utanmadan yoksun.
İstiyorsunuz ama sevmekten uzak
Mutluluktan muafsınız,timsah gözyaşlarına mahkum.
Söyleyecekleriniz var;
Ağzınız dolu ama ruhunuz boş.
Gidişler güzel,özlemler dumanlı.
Gökyüzü güzel,bulutlar ağlamaklı.
Deniz güzel,boğulmak hissiz.
Ağlamak güzel belki, tebessümler sahte.
Belki son yudumdu asıl canımızı yakan. Belki müzik kesilip,insanları duymaya başladığımızda bittik biz. Belki yalnızlığımıza zarar verenlerle üzüldük,sahte tebessümler ve saçma yalanlarla. İstemediğimiz şeyleri söyleyip, istediklerimizi yutunca içimiz yandı belki. Belki o hislerin sebebi kahveler, son yudumda hep hüzün bıraktı içimize,belki de ondan gülemedik yeterince içten. Dökemediğimiz gözyaşlarımızla boğulduk belki, yazmaktan terleyen elimizde. Gerçekleşemeyen hayallerimize sitem ettik belki,doğmayan umutlarımıza.
Unutulan sözleri özledik,dokunamadığımız aşkları özledik.
Çocukluğumuzdan kopunca,büyüdüğümüz için üzüldük belki.
Kahvenin kokusu hüzünlendirdi bizi.
Belki de son yudumdu asıl canımız yakan.
