Belki son yudumdu asıl canımızı yakan. Belki müzik kesilip,insanları duymaya başladığımızda bittik biz. Belki yalnızlığımıza zarar verenlerle üzüldük,sahte tebessümler ve saçma yalanlarla. İstemediğimiz şeyleri söyleyip, istediklerimizi yutunca içimiz yandı belki. Belki o hislerin sebebi kahveler, son yudumda hep hüzün bıraktı içimize,belki de ondan gülemedik yeterince içten. Dökemediğimiz gözyaşlarımızla boğulduk belki, yazmaktan terleyen elimizde. Gerçekleşemeyen hayallerimize sitem ettik belki,doğmayan umutlarımıza.
Unutulan sözleri özledik,dokunamadığımız aşkları özledik.
Çocukluğumuzdan kopunca,büyüdüğümüz için üzüldük belki.
Kahvenin kokusu hüzünlendirdi bizi.
Belki de son yudumdu asıl canımız yakan.
Çocukluğumuzda büyümek isterken yaptık belki de hatayı.
YanıtlaSilya da büyüdüğümüzü kabul ettiğimiz gün.
Sil.." Belki de son yudumdu asıl canımız yakan. " son değilde belki, onu veya onları düşünürken yudumlanan kahveydi tüm meselee. Hani kalır ya kırk yıl hatırı, ondan galiba..
YanıtlaSilTeşekkürler bu duyguları sırtına alıp kilometrelerce taşıyan yazıyı yazdığın için.
belki de kırk yıllık düşünceyi hatrı,bir fincanda birkaç saatte düşünmekteydi,bir de kelimeleri yazdıktan sonra bunları anlayabilen ruhlara ihtiyacın oluyor ki,var olun bunlar da sizlersiniz.
Sil