''kara aşığım,yağmura alışık''

Yağmur mu, kar mı diye düşünüyorum.
Kara aşığım,
Yağmura alışık.
Vazgeçemiyorum ikisinden de. 

 Bir şehir insanın gözünde basitleşince,
Yani göremeyince denize yağan karı,
Ya da ağaçlara düşen beyazlığı,
Hayat basitleşiyor. 
Hayatında umut yoksa, insan basitleşiyor.

Kar,
Beyaz ve saf değil sadece,
Soğuk, 
Ama sarılsan ısıtacak içini, kalbine kadar. 
Kış,
Uzun uzun,sayfalarca yazmaya değecek bir sevgi gibi.
Düşsen,boğulmayı dileyeceğin bir deniz gibi.
Pencere yanında,kitap gibi,
Ya da sadece; beyaz bir umut gibi.

Geçen bir yılı seyrediyorum,
Sınavın iptal olduğu bir günden,
Bütün sanatsallığımı kaybedip,
Sadece yazıyorum.
Her kelimeyi,öylece
Ve gereksizce.

Her geçen yıla kızıyoruz,
Beklentilerimize cevap vermiyor diye.
Ama akıllanmıyoruz.
Her gelen yıla, yeniden güveniyoruz,
Belki iyi geçer diye.
Ve umut besliyoruz. 
Kış gibi,
Çünkü biz insanlar 
Kışı seviyoruz.