sen ve ben benziyoruz

Bu bir kasaba hikayesi. Bir göl vardı boğduğu bedenlerle ve terk edilmiş bir evle birkaç solmuş bitki. Terk edilmiş bir sevgiyle bir kız vardı ve bir çocuk.
Çocuğun yüzünde maskesi vardı. Ne olduğunu, ne düşündüğünü, ne söylediğini anlamak olanaksızdı. Bir adım geride durur, kendini gizler sırlarıyla yaşardı. Geçmişi kirliydi ve kesinlikle bilinmezdi. Karşısına çıkınca kızardı. Yüzünde maskesiyle ruhunu gizlerdi. Çocuğu tanımak çok zordu. Bir torbası vardı. İçi meçhule yakın. Parası gereksinimleri vardı ya da oyuncakları. Belki sakladığı başka şeyler vardı. Ya da öldürdüğü bir ruhun parçalarını doldurmuştu torbaya.
Çocuğun elinde bir silahı vardı; kıza doğrulttuğu. Ve bir mermiyle kan akıtacaktı mutlaka. Nefretini,acılarını belki sessizliğini. Mermilerinden birini seçecekti.
Kızın tek yapabildiği teslim olmaktı. Kollarını kaldırdı, çocuğun kollarına kendini bırakmaya hazırdı. Kızın yapabildiği, olduğu gibi, tüm varlığıyla, her şeyiyle sevebilmekti.
Çocuk ateş etti mi farkında değildi. Kız yaralanmıştı. Canının acısını hissediyordu ama çocuk

onu hissedebildi mi, bilmiyordu. Çocuk istemeden kızı vurdu ve tüm mermilerini kullandı. Kız konuştu, çocuk kızdı. Kız sustu, canı yandı.
Neler yaşadıklarını ikisi de fark etmedi.  Çocuk öldürdüğünü kız öldüğünü anlamadı.

sen ve ben benziyoruz.

ve biz biraz da bu hikayeye benziyoruz. Silahın vardı ben teslim oldum. Farkında değildik ne yaşadık ama çocuk kötüydü, kız aşık. 

Diyerek asla okunmayacak bir sayfanın sonuna not düştü bu kız. Pek bilinmedi bu iki hikaye, zaten bütün sitemler de  iç çekişlerde hapis kaldı.