12 yıllık küçücük bir yürek varmış. Küçücük bir defteri varmış ki canından bir küçük parçaymış gibi saklamış güzelim kelimelerini. Biraz büyüyünce hayatının en anlamlı yıllarını en mutlu cümleleriyle özetlemiş defter defter.
15 yaşında Gülhane Parkı'nda Nazım'ı aramış baharlarca. Galata'ya bile koşup sarılırmış ilk görüşlerde. İstanbul'u dinlemeye çokça kaptırmış kendini zamanında. Şehremini'den yolunu alıp Eminönü'ye kadar yürürmüş, yüzünde dünyanın en saf tebessümü. Kadıköy'de canlı sele kendini bırakırmış ki aylar geçmiş.
Ne olmuşsa olmuş, tüm o saf tebessümler kendini Ümit Yaşar'ın "tırnaklarınla yastığı parçaladın mı" sorusunu yaşarken bulmuş. Ne olmuşsa olmuş, sarf edilen tüm satırlara içinden sesler eşlik eder olmuş.
Ne yapsın, Küçüğüm kendini Van Gogh'un yıldızlara ulaşmak için ölümü bilet saymanın tasvirini yaşarken bulmuş.
Hayata tutunmayı yanlış anlayacağı yaşa gelince, yaşlanınca dahi altında ezileceğinin farkında olduğu hatalar yapmış. O küçücük kalp öyle yorulmuş ki en önemli vazgeçmeler o zaman başlamış. Gökyüzüne isyanlar büyümüş, her çakan şimşekte tanrı kendine kadeh kaldırıyor sanmış. Her kadehte yeni sayfalar yazmış.
Hataların sebep olduğu kabuslar bitene dek kendine gelememiş. Kendine geldiğindeyse çok fazla şeyi kaybettiğini fark etmiş. En azından kadeh kaldıran tanrı, artık orda bile değilmiş gibi davranıyormuş. Düşen yapraklara şiir yazan kız artık kendini hangi sayfaya yazacağına ikna edene dek tüm ilhamın üstü soğur olmuş. Özgüveniyle akla gelen cesur yürek yolda yürürken titrer olmuş. Ne olmuşsa olmuş, fakat hiç iyi olmamış.
Aylar ve güzel tesadüfler ona Cem Karaca'nın "bugün sen çok gençsin yavrum, hayat ümit neşe dolu" sözlerini ezberletmiş.
Hayata tutunmayı doğru anlatacak birine denk gelince, yaşlanınca dahi hatırlayacağı güzellikler yaşamış. Tanrı geri dönmüş, yıldızlar yanlarına gitmeden de güzel gözükmüş.
Ne olmuşsa olmuş, bir şeyler yoluna girecek olmuş. Bu hikayeyi böyle bitiremeyeceğinin farkındaymış esas kız. Bitirmemiş. Yazabilmeyi yeniden keşfettiği gün fark etmiş ki aslında hikaye daha yeni başlamış.
15 yaşında Gülhane Parkı'nda Nazım'ı aramış baharlarca. Galata'ya bile koşup sarılırmış ilk görüşlerde. İstanbul'u dinlemeye çokça kaptırmış kendini zamanında. Şehremini'den yolunu alıp Eminönü'ye kadar yürürmüş, yüzünde dünyanın en saf tebessümü. Kadıköy'de canlı sele kendini bırakırmış ki aylar geçmiş.
Ne olmuşsa olmuş, tüm o saf tebessümler kendini Ümit Yaşar'ın "tırnaklarınla yastığı parçaladın mı" sorusunu yaşarken bulmuş. Ne olmuşsa olmuş, sarf edilen tüm satırlara içinden sesler eşlik eder olmuş.
Ne yapsın, Küçüğüm kendini Van Gogh'un yıldızlara ulaşmak için ölümü bilet saymanın tasvirini yaşarken bulmuş.
Hayata tutunmayı yanlış anlayacağı yaşa gelince, yaşlanınca dahi altında ezileceğinin farkında olduğu hatalar yapmış. O küçücük kalp öyle yorulmuş ki en önemli vazgeçmeler o zaman başlamış. Gökyüzüne isyanlar büyümüş, her çakan şimşekte tanrı kendine kadeh kaldırıyor sanmış. Her kadehte yeni sayfalar yazmış.
Hataların sebep olduğu kabuslar bitene dek kendine gelememiş. Kendine geldiğindeyse çok fazla şeyi kaybettiğini fark etmiş. En azından kadeh kaldıran tanrı, artık orda bile değilmiş gibi davranıyormuş. Düşen yapraklara şiir yazan kız artık kendini hangi sayfaya yazacağına ikna edene dek tüm ilhamın üstü soğur olmuş. Özgüveniyle akla gelen cesur yürek yolda yürürken titrer olmuş. Ne olmuşsa olmuş, fakat hiç iyi olmamış.
Aylar ve güzel tesadüfler ona Cem Karaca'nın "bugün sen çok gençsin yavrum, hayat ümit neşe dolu" sözlerini ezberletmiş.
Hayata tutunmayı doğru anlatacak birine denk gelince, yaşlanınca dahi hatırlayacağı güzellikler yaşamış. Tanrı geri dönmüş, yıldızlar yanlarına gitmeden de güzel gözükmüş.
Ne olmuşsa olmuş, bir şeyler yoluna girecek olmuş. Bu hikayeyi böyle bitiremeyeceğinin farkındaymış esas kız. Bitirmemiş. Yazabilmeyi yeniden keşfettiği gün fark etmiş ki aslında hikaye daha yeni başlamış.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
nolur yorum yapın